Distopik yapıtların öne çıktığı 4. Uşak Kanatlı Denizatı Kısa Film Festivali’nin finalistlerinden “Benim, Yalnızlık Aleti”, ağlanacak halimize gülme eğilimimiz sonucu topyekün ağlama evresine geçtiğimiz aşamada daha da sarkastik bir seyir sunuyor;

Dışarı çıkıp çıkamamanın belirleyici olduğu salgın esnasında, salgın öncesine dair anımsanacak, sorgulanacak pek çok şey birikiyor. Eskisine dönülmemesi gerektiği fikri şüphesiz en can alıcısı. Eskisinde, yani dışarı çıkabilindiğinde de, nasıl yaşamsız ve nefessiz bırakıldığımızı hatırlamak faydalı olabilir. 2017’de festivalimizin En İyi Kurgu Ödülünü kazanan C.O.D. bir süredir bakamadığımız aynalardaki yansımalarımızı barındırıyor.